شمع همیشه فروزان
در شب یازدهم اردیبهشت ماه 1358 سنگفرش خیابان فخر آباد تهران گلگون شد.آری ، هشتاد روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، پاره تن امام به جاودانگی پیوست.
چندین سال است روز شهادت معلم بزرگ وفرزانه ، استاد شهید مطهری(ره )موجب قدردانی و تجلیل از معلم شده است ، معلمی که انسان ساز و فردا پرداز است و تکریم و تعظیم او، تکریم و تعظیم علم است.معلم ، معمار قلب هاست و بذر نور در دل ها می افشاند. قدر دانی و تجلیل از معلم ، قدر دانی از باغبانی است که هر صبح ، سبدی از صمیمیت با خود به کلاس می برد و با انگشتان مهربان خویش ، بر شاخه ی قلب ها ، فردا را پیوند می زند. معلم را توقع نام و نان نیست.این گمنام، هر روز از تنور داغ جانش هزاران نان بر سفره ی گرسنه دل ها می بخشد و از درون قلبش ، هزاران مشک به خیمه های عطش می رساند تجلیل معلم ، سپاس از انسانی است که هدف و غایت آفرینش را تأ مین ، و سلامت امانت هایی را که به دستش سپرده اند ، تضمین می کند .
مهمترین رسالت استاد : مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای ، در تشریح شخصیت کم نظیر استاد مطهری می فرماید:
« استاد شهید مطهری ، تعلیم و تربیت را مهمترین رسالت خود می دانست . او فقط در کلاس درس معلم نبود بلکه در خانه ، در میان دوستان و در اجتماع نیز معلمی توانا به حساب می آمد . با تقوا ، طاهر، اهل قرآن ، اهل نماز شب و گریه در پیش خدا و یک الگوی معلمی بود. به علم و معلومات و فراگیری اهمیت می داد .او تا آخر عمر پر برکت خود ، علی رغم دریای علم مواجی که داشت ، در فکریادگیری بود.»
ای روح مطهر ! اکنون در این زمان سراسر نیاز ، کویر تشنه عطشناک اندیشه های جستجو گر نسل ما ، بیش از همیشه انتظار تو را می کشد و در عصر هجوم " بودن " های کاذب و وجود های مصنوعی ، " نبود " تو را غمگنا نه می سراید و بر بام دلش ، آوای اندوه سر می دهد. ای روشنایی خورشید ! چه می شد که دیگر بار، انفجار فجری روی می دادو تابش سحری از دامان فلق اتفاق می افتاد. چه می شد که نسل شب زده ما ، طلوع دانش اصیل تو را بر افق افکار خویش به تماشا می نشت و اسلام را از زبان تو می نیوشید . باغ اندیشه های نسل ما پر از نیلوفر سؤال است ، ای باغبان بیدار و تیز بین ! چه می شد که دست های مهربان و صمیمی تو ، علف های هرز شبهه ها را می چید و ساقه های ترد ذهن ما را آبیاری می کرد و گل بوته های شناخت مارا می شکوفاند.
