حکمران امین مردم

در منطق این کتاب شریف ]نهج البلاغه[ ، امام و حکمران ، امین و پاسبان حقوق مردم و مسؤول در برابر آنها است ، از این دو، حکمران و مردم اگر بنا است یکی‏ برای دیگری باشد ، این حکمران است که برای توده محکوم است ، نه توده‏ محکوم برای حکمران.

سعدی همین معنی را بیان کرده :

گوسفند از برای چوپان نیست / بلکه چوپان برای خدمت اوست

قرآن کریم ، حاکم و سرپرست اجتماع را به عنوان‏ " امین " و " نگهبان " اجتماع می ‏شناسد ، حکومت عادلانه را نوعی‏ امانت که به او سپرده شده است و باید ادا نماید تلقی می‏ کند . برداشت‏ ائمه دین و بالخصوص شخص امیرالمؤمنین علی علیه السلام عینا همان چیزی‏ است که از قرآن کریم استنباط می ‏شود .

(سیری در نهج البلاغه،ص136و133)