داستان های استاد / همدردی

در زمان امام صادق علیه السلام سالی در مدینه قحطی پیش آمد و اوضاع‏ خیلی سخت شد ، و می ‏دانید در وقتی که چنین اوضاعی پیش می‏ آید مردم‏ دستپاچه می‏ شوند ، و شروع می‏ کنند به آذوقه خریدن و ذخیره کردن و احتیاطاً دو برابر احتیاج ذخیره می ‏کنند.

امام صادق علیه السلام از پیشکارشان پرسیدند:که آیا ذخیره ای در خانه داریم یا نه ؟

گفت : بلی ما به اندازه یک سال‏ ذخیره داریم. پیشکار شاید پیش خودش خیال کرد که آقا می ‏خواهد دستور بدهدچون سال سختی است برو مقداری دیگر هم ذخیره کن.

برخلاف انتظار او ، آقا دستور دادند :هر چه گندم داریم همه را ببر بازار بفروش.

گفت : مگر شماخبر ندارید که اگر بفروشیم دو مرتبه نمی‏ توانیم بخریم.

فرمود : توده مردم چه می‏ کنند ؟

عرض کرد : روزانه نان خودشان را از بازار می‏ خرند و در بازار جو و گندم را مخلوط می‏ کنند و از آن و یا از جو به تنهائی نان درست‏ می‏ کنند .

حضرت فرمود : گندم ها را می‏ فروشی و از فردا برای ما از بازار نان‏ می‏ خری برای اینکه در شرایطی هستیم که مردم دیگر ندارند و ما نمی‏توانیم‏ کاری کنیم که مردم دیگر مثل ما نان گندم بخورند ، زیرا شرایطش فراهم‏ نیست ، ولی برای ما مقدور است که خودمان را در سطح آنها وارد کنیم و
لااقل با آنها همدرد باشیم تا همسایه ی ما بگوید اگر من نان جو می‏ خورم امام‏ جعفر صادق علیه السلام هم که امکان مادیش اجازه می‏دهد نان گندم بخورد ، نان جو می‏ خورد.

حال چرا ما چنین زندگی را انتخاب می‏کنیم ؟ به خاطر همدردی .

از کتاب : حق و باطل / شهید مطهری