درس اخلاق / اخلاص (3)

 امام صادق(ع):

لا یَصیرُ العَبدُ عَبداً خالصاً حَتی یَصیرُ المَدحَ وَ الذَّمَ عِندَهُ سِواءٌ      

آدمی بنده خالص خدا نمی شود تا آن گاه که ستایش و نکوهش نزد او یکسان شود.

(بحار الانوار،ج73،ص294)

 

امام خمینی(ره): ... و اگر خدای تبارک و تعالی در تو اخلاص و صدق دید، تو را به سلوک حقیقی راهنمایی کند و کم کم چشمت  را از عالم کور کند و به خود روشن فرماید و دلت را از غیر خودش وارسته و به خودش پیوسته کند. (شرح جنود عقل و جهل ص86)

 

* یکی از شاگردان شیخ رجبعلی خیاط می گوید: روزی خدمتشان عرضه داشتم که اگر اجازه دهید با هم به زیارت حضرت رضا علیه السلام مشرّف شویم؟ فرمودند:«اجازه ام دست خودم نیست!» ابتدا برای حقیر این مطلب قدری سنگین آمد که چگونه ایشان می فرمایند: اجازه ام دستم نیست، تا این که زمانی گذشت، فهمیدم که بنده خدا غیر از اراده حقّ رأیی از خود ندارد و کارهایش منوط به اجازه و رضای اوست. بعد از مدّتی دربارۀ اخلاص و زیارت آن وجود مبارک صحبت شد، فرمودند: «ما اگر برای خدا مشرّف شویم و جز رضای خدا چیزی در نظر نباشد، حضرت از این زائر پذیرایی دیگری خواهد نمود.» یکی از سفرها که بنده مشرّف شدم و جز خدا چیزی منظورم نبود، حضرت رضا(ع) چنان عنایتی نمود که از کثرت محبّتش واله شدم و اگر این محبّت شکلی داشت، برایت می گفتم، ولی اگر بخواهی این محبّت را به عینه مشاهده و درک کنی، خود را تزکیه و خالص کن تا ببینی بنده چه دیده ام!؟

(کیمیای محبت- ری شهری،ص193-194)

 

برو جان بابا در اخلاص پیچ                              که نتوانی از خلق رستن به هیچ 

(سعدی)