دعای مستجاب

خدایا مرا به خاندانم برنگردان !
این جمله ‏ای بود که هند ، زن عمروبن الجموح ، پس از آنکه شوهرش مسلح‏ شد و برای شرکت در جنگ احد راه افتاد ، از زبان شوهرش شنید . این‏ اولین بار بود که عمروبن الجموح با مسلمانان در جهاد شرکت می‏ کرد . تا آن‏ وقت شرکت نکرده بود ، زیرا پایش لنگ بود و اتفاقا به شدت می‏ لنگید . و مطابق حکم صریح قرآن مجید ، بر آدم کور و آدم لنگ و آدم بیمار جهاد واجب نیست (لیس علی الاعمی حرج ، و لا علی الا عرج حرج ، و لا علی المریض / سوره فتح آیه . 18 ) او هر چند خود شخصا در جهاد شرکت نمی ‏کرد ، اما چهار شیر پسر داشت که همواره در رکاب رسول اکرم حاضر بودند ، و هیچ کس گمان نمی‏ کرد و انتظار نداشت که عمرو با عذر شرعی که دارد ، خصوصا با فرستادن چهار پسر برومند ، سلاح برگیرد و به سربازان ملحق شود .
خویشاوندان عمرو همین که از تصمیم وی آگاه شدند آمدند مانع شوند ، گفتند: " اولا تو شرعا معذوری ، ثانیا چهار فرزند سرباز دلاور داری که با پیغمبر حرکت کرده ‏اند ، لزومی ندارد خودت نیز به سربازی بروی ! " گفت‏ : به همان دلیل که فرزندانم آرزوی سعادت ابدی و بهشت جاویدان دارند من هم دارم . عجب ! آنها بروند و به فیض شهادت نائل شوند و من در خانه‏ پیش شماها بمانم . ابدا ممکن نیست " .
خویشاوندان عمرو از او دست بر نداشتند و دائما یکی پس از دیگری‏ می‏ آمدند که او را منصرف کنند . عمرو برای خلاصی از دست آنها به خود رسول‏ اکرم ملتجی شد :
- " یا رسول الله ! فامیل من می‏خواهند مرا در خانه حبس کنند و نگذارند در جهاد در راه خدا شرکت کنم . به خدا قسم‏ آرزو دارم با این پای لنگ به بهشت بروم " .
- " یا عمرو ! آخر تو عذر شرعی داری ، خدا تو را معذور داشته است ، بر تو جهاد واجب نیست " .
- " یا رسول الله ! می‏ دانم ، در عین حال که بر من واجب نیست باز هم‏ . . . "
رسول اکرم فرمود : " مانعش نشوید ، بگذارید برود ، آرزوی شهادت دارد ، شاید خدا نصیبش کند " .
از تماشایی‏ ترین صحنه‏ های احد ، صحنه مبارزه عمروبن الجموح بود که با پای‏ لنگ ، خود را به قلب سپاه دشمن می‏ زد و فریاد می‏ کشید : " آرزوی بهشت‏ دارم " . یکی از پسران وی نیز پشت سر پدر حرکت می‏ کرد . آن قدر این دو نفر مشتاقانه جنگیدند تا کشته شدند .

پس از خاتمه جنگ ، بسیاری از زنان مدینه از شهر بیرون آمدند تا از نزدیک از قضایا آگاه گردند ، خصوصا که خبرهای وحشتناکی به مدینه رسیده بود . عایشه همسر پیغمبر یکی از آن زنان بود . عایشه اندکی‏ که از شهر بیرون رفت ، چشمش به هند زن عمروبن الجموح افتاد در حالی که‏ سه جنازه بر روی شتری گذاشته بود و مهار شتر را به طرف مدینه می‏ کشید .

عایشه پرسید :
- " چه خبر ؟ "
- " الحمدالله پیغمبر سلامت است ، ایشان که سالم هستند دیگر غمی‏ نداریم . خبر دیگر اینکه : « رد الله الذین کفروا بغیظهم »" - خداوند کفار را در حالی که پر از خشم بودند برگردانید "
- " این جنازه ‏ها از کیست ؟ "
- " اینها جنازه برادرم و پسرم و شوهرم است " .
- " کجا می ‏بری ؟ "
- " می‏ برم به مدینه دفن کنم " .
هند این را گفت و مهار شتر را به طرف مدینه کشید ، اما شتر به زحمت‏ پشت سر هند راه می ‏رفت و عاقبت خوابید .

عایشه گفت : - " بار حیوان سنگین است ، نمی ‏تواند بکشد " .
- " این طور نیست ، این شتر ما بسیار نیرومند است . معمولا بار دو شتر را به خوبی حمل می‏ کند . باید علت دیگری داشته باشد ، این را گفت و شتر را حرکت داد ، تا خواست حیوان را به طرف مدینه ببرد دو مرتبه زانو زد و همین که روی حیوان را به طرف احد کرد دید به تندی راه افتاد . هند دید وضع عجیبی است . حیوان حاضر نیست به طرف مدینه برود ، اما به طرف احد به آسانی و سرعت راه می‏ رود . با خود گفت : شاید رمزی در کار باشد . هند در حالی که مهار شتر را می‏ کشید و جنازه ‏ها بر روی حیوان‏ بودند ، یکسره به احد برگشت و به حضور پیغمبر رسید : - " یا رسول الله ! ماجرای عجیبی است ، من این جنازه‏ ها را روی حیوان‏ گذاشته ‏ام که به مدینه ببرم و دفن کنم ، وقتی که این حیوان را به طرف‏ مدینه می‏ خواهم ببرم از من اطاعت نمی‏ کند ، اما به طرف احد خوب می ‏آید . چرا ؟ "
- " آیا شوهرت وقتی که به احد می‏ آمد چیزی گفت ؟ "
- " یا رسول الله پس از آنکه راه افتاد این جمله را از او شنیدم : " خدایا مرا به خاندانم برنگردان " .
- " پس همین است ، دعای خالصانه این مرد شهید مستجاب شده است ، خداوند نمی‏ خواهد این جنازه برگردد . در میان شما انصار کسانی یافت‏ می ‏شوند که اگر خدا را به چیزی بخوانند و قسم بدهند خداوند دعای آنها را مستجاب می‏ کند . شوهر تو عمروبن الجموح یکی از آن کسان است " .
با نظر رسول اکرم ، هر سه نفر را در همان احد دفن کردند . آنگاه رسول‏ اکرم رو کرد به هند :
- " این سه نفر در آن جهان پیش هم خواهند بود " .
- " یا رسول الله ! از خداوند بخواه من هم پیش آنها بروم "

داستان راستان ج2/ شهید مرتضی مطهری