دوست یا دشمن علی علیه السلام؟

علی مردی دشمن ساز و ناراضی ساز بود . این یکی دیگر از افتخارات بزرگ‏ او است . هر آدم مسلکی و هدف دار و مبارز ومخصوصا انقلابی که در پی‏ عملی ساختن هدف های مقدس خویش است و مصداق قول‏ خدا است که :

                                  « یجاهدون فی سبیل الله و لا یخافون لومة لائم »)  مائده / 54 )
 "                                 در راه خدا می‏ کوشند و از سرزنش سرزنشگری بیم نمی‏ کنند " .

دشمن ساز و ناراضی درست کن است . لهذا دشمنانش مخصوصا در زمان خودش‏ اگر از دوستانش بیشتر نبوده‏ اند کمتر هم نبوده و نیستند . اگر شخصیت علی ، امروز تحریف نشود و همچنان که بوده ارائه داده شود ، بسیاری از مدعیان دوستیش در ردیف دشمنانش قرار خواهند گرفت .

(جاذبه و دافعه علی علیه السلام ، ص97)

علی در راه خدا از کسی ملاحظه نداشت بلکه اگر به کسی عنایت می‏ ورزید و از کسی ملاحظه می‏ کرد به خاطر خدا بود . قهرا این حالت دشمن ساز است و روح های پرطمع و پر آرزو را رنجیده می‏ کند و به درد می‏ آورد . در میان اصحاب پیغمبر هیچ کس مانند علی دوستانی فداکار نداشت ، همچنان که هیچکس مانند او دشمنانی این چنین جسور و خطرناک نداشت .

مردی‏ بود که حتی بعد از مرگ ، جنازه ‏اش مورد هجوم دشمنان واقع گشت . او خود از این جریان آگاه بود و آن را پیش بینی می‏ کرد و لذا وصیت کرد که قبرش‏ مخفی باشد و جز فرزندانش دیگران ندانند ، تا آنکه حدود یک قرن گذشت و دولت امویان‏ منقرض گشت ، خوارج نیز منقرض شدند و یا سخت ناتوان گشتند ، کینه‏ ها و کینه‏ توزی ها کم شد و به دست امام صادق تربت مقدسش اعلان گشت .  

( همان کتاب ، ص99)