نهج البلاغه فرزند قرآن

علی علیه السلام با این که همه درباره ی معنویات سخن رانده است، فصاحت را به اوج کمال رسانیده است ... او سخن را برای خود سخن و اظهار هنر سخنوری ایراد نکرده است ، سخن برای او وسیله بوده نه هدف ، او نمی‏ خواسته است به این وسیله یک اثر هنری و یک‏ شاهکار ادبی از خود باقی بگذارد ، بالاتر اینکه سخنش کلیت دارد محدود به‏ زمان و مکان و افراد معینی نیست . مخاطب او " انسان " است و به همین‏ جهت نه مرز می‏ شناسد و نه زمان ، همه اینها میدان را از نظر شخص سخنور محدود و خود او را مقید می‏ سازد .
عمده جهت در اعجاز لفظی قرآن کریم اینست که با اینکه یکسره موضوعات‏ و مطالبش با موضوعات سخنان متداول عصر خود مغایر است و سر فصل ادبیات‏ جدیدی است و با جهان و دنیای دیگری سر و کار دارد ، زیبایی و فصاحتش در حد اعجاز است ، نهج البلاغه در این جهت نیز مانند سایر جهات متاثر از قرآن و در حقیقت فرزند قرآن است .

(سیری در نهج البلاغه، ص45)