کار برای خدا

کارى که خالصانه براى غیر خداست یعنى کارى که آدمى فقط براى دنیا انجام مى‏ دهد که هیچ به خدا ارتباط پیدا نمى‏ کند؛ ولى انسان در برخى از کارها خدا را وسیله قرار مى‏ دهد براى خواسته‏ هاى نفسانى خودش. این گونه کارها و لو در آن «خدا» وسیله است و هدف نیست امّا باز یک نوع رفتن به در خانه خداست؛ من مى‏ دانم خداست که سررشته کارهاى دنیا در دستش است، خداست که مى‏ تواند مشکلات دنیایى مرا حل کند، اگر به خاطر مشکلات دنیا نبود به طرف خانه خدا نمى‌‏رفتم ولى حالا مى‏ روم به در خانه خدا امّا براى مشکلات دنیا. شک ندارد که این خودش نوعى شرک است، یعنى پرستشى است که خدا از هدف بودن خارج، و وسیله شده است براى خواسته نفسانى. ولى خداوند متعال این نوع شرک ها را که شرک هاى خفىّ است به نوعى از انسان مى‏ پذیرد، یعنى همان چیزى را که انسان مى‏ خواهد به او مى‏ دهد.

در آخرت هم همین‏ طور است. اگر انسان عبادت را انجام بدهد براى خواسته‏ هاى اخروى، خداى متعال همان خواسته‏ هاى اخروى را به او مى‏ دهد، امّا این، عبادت به معناى واقعى عبادت و پرستش خدا که خدا پرستش شده باشد نیست؛ خدا آن وقت پرستش شده است که خدا براى خود خدا پرستش شده باشد، یعنى پرستش حقیقى و اخلاص حقیقى فقط و فقط آن است، باقى دیگر اینها مراتب و درجاتى از شرک است ولى شرک هاى خفىّ است که این شرک هاى خفىّ، در عالم آخرت عقوبت ندارد.

فطرت، صفحه 194