گریه بر شهید

در صدر اسلام در میان شهدای زمان پیامبر ، آنکه از همه بیشتر درخشید و به او لقب " سید الشهداء " یعنی سالار شهیدان ، در آن زمان دادند ، جناب حمزش بن عبدالمطلب عموی بزرگوار رسول اکرم بودند که در احد شهید شد . آنان که به زیارت مدینه مشرف شده ‏اند حتما به احد هم مشرف شده ‏اند و قبر جناب حمزه را در احد زیارت کرده‏ اند .
حمزه که از مکه به مدینه مهاجرت کرده بود ، کسی نداشت ، خودش تنها بود ، وقتی که پیامبر اکرم از احد برگشت به مدینه ، دید در خانه همه شهدا گریه هست جز خانه جناب حمزه ، حضرت فقط یک جمله‏ فرمود : " « اما حمزه فلا بواکی له » " یعنی همه شهدا گریه کننده دارند جز حمزه که گریه کننده ندارد . تا این جمله را فرمود ، صحابه رفتند به‏ خانه‏ هایشان و گفتند : پیامبر فرمود : حمزه گریه کننده ندارد . زنانی که‏ برای فرزندان خودشان یا شوهرانشان ، یا پدرانشان ، یا برادرانشان‏ می‏ گریستند ، به احترام پیامبر و به احترام جناب حمزه بن عبدالمطلب ، آمدند به خانه حمزه و برای حمزه گریستند . و بعد از این دیگر سنت شد هر کس برای هر شهیدی که می خواست بگرید ، اول می‏ رفت خانه جناب حمزه و برای او می گریست .
این جریان نشان داد که اسلام ، با اینکه با گریه بر میت ( میت عادی( چندان روی خوشی نشان نداده است ، مایل است که مردم بر شهید بگریند ، زیرا شهید حماسه آفریده است و گریه بر شهید ، شرکت در حماسه او و هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط او و حرکت در موج اوست . بعد از حادثه عاشورا و شهادت امام حسین علیه السلام که همه شهادتها را تحت الشعاع قرار داد ، لقب سیدالشهداء به ایشان انتقال یافت ، البته‏ به جناب حمزه هم سیدالشهداء گفته و می‏ گوئیم ولی سید الشهدای مطلق ، امام‏ حسین است .

یعنی جناب حمزه ، سید الشهدای زمان خودش است و امام حسین علیه السلام‏ سید الشهدای همه زمان ها است . آنچنانکه مریم عذرا " سیده النساء " زمان خودش است و صدیقه کبری " سیده النساء " همه زمانها . قبل از شهادت امام حسین ، آن شهیدی که سمبل گریه بر شهید بود ، و گریه‏ بر او مظهر شرکت در حماسه شهید و هماهنگی با روح شهید و موافقت با نشاط شهید به شمار می رفت جناب حمزه بود ، و بعد از شهادت امام حسین این‏ مقام به ایشان انتقال یافت .

(کتاب نهضت حسینی/شهیدمطهری/انتشارات بینش مطهر)