یاد ایام - شهدت امام هفتم
شهادت مظلومانه امام موسی کاظم علیه السلام بر شیعیان آن حضرت تسلیت بادا
پیشوای هفتم شیعه به هیچ روى با ستمکاران زمان خود کنار نمى آمد، حتى هنگامى که در چنگال ستم آنان گرفتار مى شد.
روزی هارون، یحیى بن خالد را به سوی زندان فرستاد که موسى بن جعفر اگر تقاضاى عفو کند، او را آزاد مى کنم، ولی امام حاضر نشد.
امام کاظم علیه السلام حتى در بدترین وضع گرفتارى، نستوهى و رفتار پرحماسه خویش را از دست نمى داد، چنانکه در جملات صریح نامه ایشان که از زندان به هارون نوشته اند نمایان است:
« ... هیچ روز در سختى بر من نمى گذرد مگر که بر تو همان روز در آسایش و رفاه مى گذرد، اما زود مى باشد تا هر دو رهسپار روزى شویم که پایانى ندارد و تبهکاران در آنروز زیانکارند...» / تاریخ بغداد ج 13 ص 32
آرى این چنین است که هارون نتوانست وجود امام را تحمل کند، و سرانجام آن پایمرد سترگ را در 25 رجب 183 هجرى قمرى به طرز غریبانه ای به شهادت رساند.
آورده اند ....
امام کاظم علیه السلام بیمار شد. روزی طبیب جهودی را آوردند تا آن حضرت را معالجه کند،
حضرت فرمود:کمی صبرکن،من دوستی دارم با او مشورت کنم.
آنگاه روی از طبیب برگرداند و به جانب قبله این دو بیت شعر را خواند:
أنتَ اَمرَضتَنَی وَ أنتَ طَبیبی فَتَفَضَّل بِنَظرَةٍ یا حَبیبی
وَاَسقِنی من شَراب ودّک کأساً ثُمَّ زِدنی حَلاوَةَ التَقریب
خدایا! تو مرا بیمار کرده ای و تو نیز طبیب منی، به فضل خویش نظری بر من بیفکن،از شراب دوستی و عشق خود مرا جامی ده و شیرینی مقام قُرب خود را بر من اضافه نما.
هنوز حضرت این ابیات را تمام نکرده بود که اثر بهبودی در چهره مبارکش ظاهر شد و همان لحظه به کلّی مرض زائل گشت.
طبیب با تحیّری عجیب می نگریست!
بعد از مشاهده این پیش آمد گفت:ای سرور من! اوّل گمان می کردم تو بیماری و من طبیب،ولی اکنون آشکار شد که من بیمارم و شما طبیب.
از شما خواهش می کنم مرا معالجه نمایید. حضرت اسلام را بر او عرضه داشت و طبیب مسلمان شد.
(لطائف الطوائف،ص50)
